deue
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar deu-, pennrann ar verb dont, hag an dibenn-ger -e.
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | deue |
| dre vlotaat | zeue |
| amreizh | teue |
deue /ˈdøː.e/
- Furm ar verb dont e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.
-
- E leandi Sant-Albin, hennezh oa anv ar gouent savet gant an Aotrou Olier Lambal, hag a gomzan anezhi, e leandi Sant-Albin oa digor an nor d'an holl ; kerkoulz d'ar pec'her paour a deue di d'en em zisammañ eus e bec'hedoù e-harz treid ur c'hofesour karantezus, evel d'ar paour ezhommek n'en doa tamm da zebriñ e-unan, na griñsenn da reiñ d'e vugale. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 33.)
- Unan a deue eus Kemper da vihana, [...]. — (Ivon Krog, Klenved ar Medalennou, Ti-moulerez Sant-Gwilherm, Sant-Brieg, 1909, p. 21.)
- [...], hag an daou bôtr a dride da bep mean a deue war var an douar, [...]. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 128.)
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannigoù-verb a ha nac'h ne, da skouer) :
- [...] ha ne zeue ket a-benn da dennañ ar boued diouzh meudoù ur c'hrank kousker [...]. — (Ronan Huon, Ar Gwennili-mor, Al Liamm niv. 77, Du-Kerzu 1959, p. 407.)
- Ha hennez a hope ken a zeue moged euz e henou. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 31.)
- Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e pe ar stagell isurzhiañ ma) :
- [...], met ken tano e oa e ziskouarn ma ouie pe da vare e teue eur vuzugenn eus an douar. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 36.)
- Dre ma kroge an tan er wrizienn, e teue tommder en ezel an dud dastumet eno evel ur c'helc'h bras en-dro d' an oaled. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 7.)
- [...] ; bep bloaz e teue an Itron-se da ziskuizhañ en he c'henkiz war enez Ilieg damdost d'ar Porzh Gwenn. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 70.)