deuje

Brezhoneg

deuje /ˈdøːʒe/

Furm ar verb dont e trede gour unan an amzer dic'hallus, en doare-divizout
- Ouzhpenn-se, ober a reas c'hoazh un tamm skrid hag a lennas d'e vikeled-vras evit diskleriañ ne deuje biken da douiñ sentiñ ouzh al lezennoù dizoue nevez graet. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 16.)
- Goude emgann Kergidu, gant aon na deuje ar vro d'en em sevel a-bezh a-enep ar Republik, e voe degaset da Gastell seizh pe eizh mil soudard, ha forzh kanolioù ganto. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 225.)
- [...] : Pa deuche unan-bennag, enn noz pe enn deiz, da zigas d'eomp bevanz pe geleier, ne dlie ket dont he-unan, mar gellche, mez atao digas ganthan eun all pe zaou. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 9.)
- Ar mestr, arôk trei kein, en deus gourc'hemennet d'in roi eur flipadennig eus e win mat da gement-hini a deuje en ti. — (Ivon Krog, Klenved ar Medalennou, Ti-moulerez Sant-Gwilherm, Sant-Brieg, 1909, p. 14.)