izelaat
Neuz
Brezhoneg
Verb
izelaat /izeˈlɑːt/ verb gwan ha verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : izelaet) (displegadur).
.
I. verb gwan
- Dont da vezañ izeloc'h.
- Treiñ war-du ar c'hreisteiz (diwar-benn an avel).
- Izelaat a reas an avel
- (dre skeudenn-lavar) Nebeutaat ; digreskiñ
- Pa zihunas edo goulou an deiz oc'h izelaat. — (Jakez Konan, Ur marc'hadour a Vontroulez, Al Liamm, 1981, p. 83.)
- (dre skeudenn-lavar) Dont da vezañ gwanoc'h abalamour d'an oad
II. verb kreñv eeun
- Izelaat un dra bennak : lakaat un dra bennak da vezañ izeloc'h
- — Petra a c'hoantaez ? a c'houlennas neuze, oc'h izelaat e vouezh. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 178.)
- Stouiñ war-raok a reas, pouezañ da izelaat troad ar skubellenn, ha setu hi kenkent war-draoñ, a-dizh, war-lerc'h ar voul. — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 156.)
- Izelaat tud, broioù : lakaat anezho war ur renk izeloc'h
- (dre skeudenn-lavar) Bihanaat brud (unan bennak), an doujañs a vez evit (unan bennak) ; disteraat (diwar-benn an dud)
Gerioù enepster
Troioù-lavar
- mont e zivskouarn war izelaat : dont da vezañ bouzar