gouenn

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Anv-kadarn

gouenn /ˈɡwɛnː/ benel (furm vihanaat : gouennig, liester : gouennoù)

  1. (bevoniezh) Isrannad eus ur spesad, a voder enni hiniennoù dezhe perzhioù boutin deuet dre hêrezh ; gouennad
  2. (Dre astenn-ster) Spesad, en ul live yezh diresis
    • <skouer.>
  3. Tud renket a-gevret en ur bodad dre an abeg m'o deus an hevelep kredenn, an hevelep si, an hevelep micher, hag all
  4. Orin kevredigezhel, kendere
  5. bezañ a ouenn vat, a ouenn uhel:
  6. (dre skeudenn-lavar) Doug da ober tra pe dra (diwar-benn an dud, al loened)
    • <skouer.>
  7. (Pemdez) Nebeut
    • <skouer.>

Deveradoù

Gerioù kevrennek

Troioù-lavar


Krennlavarioù

  • Gouenn diwar ouenn :
    Diwar laou ne vez ket c'hwenn.

Troidigezhioù