doug

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-kadarn) → Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)
(Furm verb) Savet diwar doug-, pennrann ar verb dougen, hep dibenn-ger.

Anv-kadarn

doug /ˈduːk/ gourel hollek

  1. Nerzh diabarzh a gas un den davet un pen all pe un dra.

Deveradoù

Gerioù kevrennek

Troidigezhioù

Furm verb

Kemmadur Furm
hep doug
dre vlotaat zoug
dre c'hwezhañ digemm
dre galetaat toug
amreizh toug

doug /ˈduːk/

  1. Furm ar verb dougen e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
    • Ur vantell zo ganti, war he brec’h eo he doug. — (Frañsez-Vari Klec'h, Hunvre ann Duk a Vreiz, Iann Pevare, e-barzh Bleuniou-Breiz, Th. Clairet, Kemperle, 1862, p. 224.)
    • Ar merser a zoug war he chouk,
      Ar bennhêrez a zoug
      a-raok. — (Fañch an Uhel, Soniou Breiz-Izel 1, Pariz, 1890, 1971, p. 186.)
    • Evel-se pep gwezenn vat a zoug frouezh mat ; mes ur wezenn fall a zoug frouezh fall. — (Aviel hon Aotrou Jesus-Christ hervez Sant Vaze, Pariz, 1890, p. 18.)
    • Perak e toug ar chapel an anv a Gozh-Iliz ? — (Yann-Vari Perrot, Erwan ar Moal, Bue ar Zent, Montroulez, 1912, p. 927.)
  2. Furm ar verb dougen en eil gour unan an doare-gourc'hemenn.