gello
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | gello |
| dre vlotaat | c'hello |
| amreizh | c'hello |
gello /ˈɡɛlːo/
- Furm ar verb gellout e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a, ar rannig-verb nac'h ne da skouer) :
- Kenta medesin. — [...] ; setu aze unan hag a c'hello trugarekât ac'hanomp estreget eur wech, ma c'hellomp digas e skiant-vad d'ezan en-dro. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 22.)
- « [...]. Plijadur a rafe d'ezi klevout eo bet krouget al loen vil a zo kaoz ma ne c'hello mui en em ziskouez hep ruzia gant ar vez dirak gouenn ar bleizi. [...] ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 43.)
- Ne c'hello biken livañ poltred ar Gened. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 70.)
- « Tra ma istribilho ar bizoù bresk-mañ etre ho tivronn noazh, emezañ d'e vuiañ-karet, ne c'hello den ho rediañ d'an droug nag ho hemer hep hoc'h asant. [...]. » — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 122.)
- Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e hag ar stagell isurzhiañ ma) :
- Herve (d'an A. Kerlaban). — Eun tammig affer am eus da zibuna hag eo red d'in mont diouzoc'h eur pennadig, met setu aze eun aotrou a jomo ganeoc'h em lec'h hag a raio d'eoc'h braoa ha mata ma c'hello. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 18.)
- Ha gant ar c'hrouadur-se, e c'hello lorbañ eneoù diniver. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 16.)