dibunañ
Neuz
Brezhoneg
Verb
dibunañ /diˈbỹːnã/ , a-wechoù dibuniñ verb kreñv eeun (displegadur)
- dibunañ gloan
- dibunañ labour
- dibunañ hent : bale buan; bale kalz ha pell
- Dibuni 'ra hent gant eun troad ken skanv ha hini eun heiez ; ne zant ket e toug an douar anezan. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto Marvailhou nevez, Saint-Brieuc, 1908, p. 4.)
- dibunañ kaozioù, koñchennoù : komz kalz, prezegenniñ (dre fent)
- dibunañ un istor : kontañ un istor
- dibunañ un afer
- Herve (d'an A. Kerlaban). — Eun tammig affer am eus da zibuna hag eo red d'in mont diouzoc'h eur pennadig, met setu aze eun aotrou a jomo ganeoc'h em lec'h hag a raio d'eoc'h braoa ha mata ma c'hello. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 18.)
- dibunañ pedennoù : lavarout pedennoù
Troioù-lavar