gell

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-gwan) Kavout a reer ar ger-mañ en henvrezhoneg (gel).
Da geñveriañ gant ar gerioù kembraek ha kerneveurek gell, galianek giluos.
(Furm verb) Savet diwar « gell- », pennrann ar verb « gellout », hep dibenn-ger.

Anv-gwan

Derez Furm
Derez-plaen gell
Derez-uheloc'h gelloc'h
Derez-uhelañ gellañ
Derez-estlammiñ gellat
Meur a liv gell.
Blev gell.

gell /ˈɡɛlː/

  1. A-liv gant ar c'histin teñval (diwar-benn blev an den hag al loened dreist-holl). _____________
    • Ur marc'h gell.
    • Ur barv ha blev gell.
    • Dalc'hmat e veze gantañ ur c’hi bras ha gell sklaer. — (Alan an Diuzet, Eñvorennoù eur prizoniad, embannet gant an oberour e ti Riou-Reuze (Roazhon), Eil emb. Al Liamm, 1980.)


Stumm all

Deveradoù

Gerioù kevrennek

Troidigezhioù

Anv-kadarn

gell /ˈɡɛlː/

  1. Liv gell. _____________

Furm verb

Kemmadur Furm
hep gell
dre vlotaat c'hell
amreizh c'hell

gell /ˈɡɛlː/

  1. Furm ar verb gellout e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ; peuvuiañ : gall.
    hep kemmadur (war-lerc'h mar : mar gell ...)
    gant kemmadur (war-lerc'h a, e, ne, pa, ma, ...)
  2. e troiennoù evel gwellañ ma c'hell, kentañ ma c'hell, muiañ ma c'hell :