deu

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar « deu- », pennrann ar verb « dont », hep dibenn-ger.

Furm verb

deu /ˈdøː/

  1. Furm ar verb dont e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
  2. hep kemmadur dre vlotaat (evel e-barzh Emgann Kergidu)[1]
    • A deu ...
    • A deu da ober
    • Ne deu ...
    • Na deu ...
    • Pa deu ...
  3. gant ar c'hemmadur dre vlotaat( => a zeu):
    e troiennoù amzeriañ (e-barzh Emgann Kergidu zoken): er bloaz a zeu/ar bloaz a zeu, er miz a zeu, er sizhun a zeu, ... disul a zeu ...

Krennlavaroù


Kembraeg

Etimologiezh

Sellet ouzh an etimologiezh er pennad « daou ».

Anv-gwan pegementiñ

deu /dɛj/

  1. Daou. Stumm a gaver dirak gerioù zo.

Gerioù heñvelster

Deveradoù

  1. Deubeth : « daou dra ».
    Deucant : « daou c'hant ».
    Deuddeg : « daouzek ».
    Deuddeg ar hugain : « daou ha tregont ».
    Deugain : « daou-ugent ».
    Deg a deugain : « hanter-kant ».
    Deunaw : « triwec'h».
    Deuparth : « daou barzh, div lodenn».
    Deupen : « daou benn ».
    Deutu : « daou dy ».


Portugaleg

Etimologiezh

Eus ar verb « dar ».

Furm verb

dar /dar/

  1. Trede gour unan amzer-dremenet-strizh ar verb dar.
    • Ela deu o dinheiro. Hi a roas an arc'hant.

Notennoù

  1. Gwelout w:Yezhadur Bras ar Brezhoneg, pajenn 86:Er yezh komzet bremañ ez eur techet da chom hep ober ar c'hemmadur d/z er verboù dont ha dleout goude ar rannoùigoù a ha ne: mont a dlean, Pêr a deuio ivez, ne dle netra dit, ne deuio ket kennebeut. Gwelloc'h eo ober evelato ar c'hemmadur ez-reizh. Graet e vez dalc'hmatel lavarennoù implijetañ evel ar sizhun a zeu, ar bloaz a zeu. (pajenn 86)