marv

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

(Anv-kadarn hag Anv-gwan) Eus ar ger krennvrezhonek maru pe marf, kar d'ar gerioù marow e kerneveureg, marw e kembraeg, marb en heniwerzhoneg, marbh e skoseg hag en iwerzhoneg, « marv » : eus ur ger keltiek *mar-wo- deveret eus ar wrizienn MER « mervel » a gaver er gerioù sañskritek म्रियते mr-iya-te « mervel a ra » ha मृत mṛ-ta « marv » (mar-ta « marvel »), henc'hresianek βρότος ( evit *μρό-τ-ος) « marvel », latin mor-io-r, mor-s, mor-tuu-s, h.a., lituanek mir-ti « mervel », henslavek mrè-ti, h.a.[1]
(Furm verb) Savet diwar « marv- », pennrann ar verb « mervel », hep dibenn-ger.

Anv-kadarn

Marv Marat gant Jacques-Louis David.

marv /ˈmarw/, /ˈmɑː.ro/ gourel (liester marvioù)

  1. Arsav ar vuhez hag an holl argerzhioù stag ; dibenn bevañs un elfenn vevoniel dizalc'h diouzh hec'h endro, hag he distro d'ur stad divuhez.
  2. (Rouez) Den ha n'eo ket bev ken, den en deus paouezet da vevañ.

Deveradoù

Troioù-lavar

-d'ar marv:

Troidigezhioù

Anv-gwan

Derez Furm
Derez-plaen marv
Derez-uheloc'h marvoc'h
Derez-uhelañ marvañ
Derez-estlammiñ marvat
  1. Ha n'eo ket bev ken
  2. Morzet (diwar-benn an izili).
  3. Diwar-benn an tan, ar gouloù:
  4. ober un dro varv : un dro start ha peurglok.
  5. a-wechoù : e-lec'h marvet

Gerioù kevrennek

Troidigezhioù

Furm verb

marv /ˈmarw/

  1. Furm ar verb mervel e trede gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.
    • Ar re onestañ 'varv koulz evel ar re all. — (Louis Eunius.)
    • Tud an den a varv.
  2. Furm ar verb mervel en eil gour unan an doare-gourc'hemenn.

Daveoù

Roll an daveoù :