karout

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar kar (pennrann-verb) hag -out (lostger anv-verb).
Kar d'ar gerioù caraf e kembraeg ha caraim en iwerzhoneg (« karan »). Eus ar wrizienn KAR. Da geñveriañ gant ar gerioù cār-u-s (« ker ») e latin, Hure (« serc'h ») en alamaneg, चारु cār-u (« karantezus ») e sañskriteg.[1]

Verb

karout /ˈkɑːrut/ verb kreñv eeun (displegadur)

  1. Kaout karantez ouzh unan bennak.
  2. Bezañ plijet gant un dra bennak.
    • Eñ na gare nemet ar c’hêrioù
      Ar morioù bras, ar Broioù pell
      Ha me ne garan ’met ar maezioù
      Maezioù ken kaer va Breizh-Izel !
      — (Anjela Duval, Karantez-vro e-barzh Oberenn glok, 2000, p. 207.)
  3. Kavout mat pa gomzer eus boued (ral).
    • Kalz e kar ar gedon [...]. — (Klaoda ar Prad (dastumet, adgwelet ha reizhet gant), An teir c'had ; Ar mevel laer, Ti-moulerezh Sant-Gwilherm, Sant-Brieg, 1908, p. 1.)
  4. Kaout c'hoant d'ober un dra bennak (verb damskoazellañ) ( => karout ober)
  5. Teurvezout.
  6. karout a-walc'h


Stummoù all

Gerioù kevrennek

Troioù-lavar


Deveradoù

implijet ar bennrann evel lostger :

Krennlavarioù

  • Ha pa vijec'h ken du hag ar mouar
    Gwenn-kann oc'h d'an hini ho kar

Troidigezhioù

kaout karantez ouzh unan bennak

bezañ plijet gant un dra bennak

kaout c'hoant

teurvezout

Daveoù

Roll an daveoù :