gwenn-kann

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an daou anv-gwan gwenn ha kann.

Meneget e — (Frañsez Kervella, Yezhadur Bras ar Brezhoneg, Brest, 1947, 1976, p. 305.), ha — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 64.) .

Anv-gwan

Ur vaouez en ur sae-gibellañ gwenn-kann.

gwenn-kann /ɡɥɛnˈkãnː/

1. Gwenn rik
   • — [...]. Mad, neuze, ma vezomp ar mistri (!), e vezo var bek tour Berven, a zo var an huel, a veler a bell hag a bep tu, eur banniel pe eun drapo guenn-kann o nijal laouen gand an avel; [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 107.)
   • Ann arc'heal-ze en devoa furm eur bugel nao bloaz, hag he viskamant a ioa guenn-kann evel ann erc'h. — (Gabriel Morvan, Buez ar Zent, Brest, 1894, p. 174.)
   • Ne zispleger ket petra a c'hoarvezas ganto betek ma weljont eur menez bras, gwenn-kann, war an dremmwel. — (Roparz Hemon, An Aotrou BIMBOCHET e BREIZH, Skridoù Breizh, eil emb. 1942, p. 91.)
   • Gwenn-kann eo an alarc'h-mañ, e c'houzoug a ra eun dro weet hag e benn a zo chouchet dindan e askell. Kousket eo. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 123.)
   • [...], hag, er c'hroaz-hent, du-hont, un ti a-zoare, nevez-razet, gwenn-kann. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 42.)
   • Penn-da-benn ar pleg-mor e oa aodoù bihan, traezh gwenn-kann enno, er goudor etre belkadoù reier. — (Goulc'han Kervella, Brezel ar Rigadell, Al Liamm, 1994, p. 36.)

Gerioù heñvelster

• gwenn-erc'h
• gwenn-laezh

Krennlavarioù

• Ha pa vijec'h ken du hag ar mouar
  Gwenn-kann oc'h d'an hini ho kar.

Troidigezhioù

• galleg : d'un blanc éclatant ^(fr)