a-bell

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an araogenn a hag an anv-gwan pell.

Adverb

a-bell /aˈbɛlː/

1. Eus pell (en egor)
2. Dont, gwelout, klevout, den pe dra, a-bell :
   • — Ya da ! Ha ret eo e teufec'h a-bell evit n'ho pe ket klevet petra a zo. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 25.)
   • « A bell on deut, a bell bras !
     — Diouzh ho toare distagañ ar C'hastilhaneg, em boa douetet e oac'h estrañjour d'ar vro. » — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 23.)
   • Ac'han, keit hag am eus soñj, piou a zivino, m'oc'h tud a skiant, eun divinadell fentus am eus klevet hizio e ti ar fererez :
     Petra ' zo a bell pe a dost
     lagad d'ezañ e beg e lost ?
     [...].
     FULUP. — Eur gastelodenn, Monig !... [...]. — (Jarl Priel, Ar Vatez vihan, Sav niv. 29, Diskar-amzer 1944, p. 17.)
3. Kerent a-bell
   • Ur c'henderv a-bell
4. a-bell bras
   • Klevet a raen krial a-bell bras diouzhin, LE 3345
5. Pell (e-lec'h da-bell)
   • — O ! N'eo ket aet a-bell, ma zad, setu-hi amañ. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 16.)

Gerioù enepster

• a-dost

Troidigezhioù

• a-bell-da-bell
• a bell zo, troienn amzeriañ

Krennlavaroù

1. • Pa gomzer eus ar bleiz, e lost
     a weler a-bell, pe a-dost.
   • Pa vez komzet eus ar bleiz e vez gwelet e lost,
     Pe a-bell pe a-dost.
   • Un amezeg mat zo gwell
     Evit na 'c'h eo kerent a-bell .