c'hallen

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus gallen gant ur c'hemmadur dre vlotaat (g > c'h)

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	gallen
dre vlotaat	c'hallen
amreizh	c'hallen

c'hallen /ˈɣalːɛn/

1. Furm kemmet ar verb gallout e kentañ gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ

• War-lerc'h ar rannig-verb e, da skouer :

a) Eus an treujou, e-lec'h ma chomen harpet gant kalz a boan, e c'hallen heuilh pedennou ar person. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 163.)

b) Adkavet em boa ma merkoù hag e c'hallen kenderc'hel gant ma c'hefridi. — (Herve Bihan, Traoù kouer, Embannadurioù al Liamm, 2010, p. 20.)

• War-lerc'h ar stagell isurzhiañ ma, da skouer :

a) Ha me o tarhei war an nor herta ma hallen. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 89.)

b) Ha me o tapoud ma botou em dorn ha da garza fonnusa ma hallen. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 163.)

• War-lerc'h ar rannig-verb nac'h na, da skouer :

a) Droug am oa em fenn, ken n'hallen ket, nemet a-boan, digeri ma daoulagad. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 161.)

b)

Stummoù all

• c'hellen