c'hellen

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus gellen gant ur c'hemmadur dre vlotaat (g > c'h)

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	gellen
dre vlotaat	c'hellen
amreizh	c'hellen

c'hellen /ˈɣɛlːɛn/

1. Furm kemmet ar verb gellout e kentañ gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ

• War-lerc'h ar rannig-verb e, da skouer :

a) E-lec'h ma oan du-hont, e c'hellen bevañ en ul lochenn-bri, e-kreiz an natur. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 13.)

b) Evel kustum e oa ganin ma zroc'herez : krog oa an dud da zistreiñ d'ar gêr, be' c'hellen bezañ gwelet, kustum oant da welout ac'hanon evel-se, o tiskoultrañ, o tivroñsañ, o tizeliaouañ. — (Pêr Denez, Glas evel daoulagad c'hlas na oant ket ma re, Al Liamm, 1979, p. 89.)

• War-lerc'h ar rannig-verb nac'h na, da skouer :

a) [...]; koulskoude em boa doan leiz va c'halon, ha ma klevac'h ac'hanoun oc'h hirvoudi hag o ouela evel a rean, e oa dre na c'hellen ket distrei da welet va c'hoar. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 11.)

b)

• War-lerc'h ar rannig-verb nac'h ne, da skouer :

a) KLITEMNESTRA. — Noz ha deiz, koulz eo lavarout, am boa steuet hon irienn penn-da-benn ha dre ar munut ha dre-se n' hellen ket c'hwitañ war va c'hildro. — (Jarl Priel, Nag a Wad, Al Liamm niv. 112, Gwengolo-Here 1965, p. 303.)

b) A varc'heg gwar, re ho karen, chom lomañ pelloc'h ne c'hellen. — (Herve Seubil gKernaudour, Keridwal, Al Liamm, 2016, p. ?.)

• War-lerc'h ar stagell isurzhiañ pa, da skouer :

a) Kozh on bremañ, met pa c'hellen e Sant-Pabu, pakañ en ur c'hraou ur banne laezh-livrizh e vezen kalz laouenoc'h eget gant ur banne gwin ! — (Mab an Dig, Rondel Goz Sandrione, Bleun-Brug, niv. 96, Genver-C'hwevrer 1957, p. 9.)

b)

Stummoù all

• c'hallen