Mont d’an endalc’had

gellit

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar gell-, pennrann ar verb gellout, hag an dibenn-ger -it

Furm verb

Kemmadur Furm
hep gellit
dre vlotaat c'hellit
amreizh c'hellit

gellit /ˈɡɛlːit/

  1. Furm ar verb gellout en eil gour lies an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ
— [...]. Mar gellit ober an traou-ze holl, evel a lavaran d'eoc'h, eme ar maout aour, ne deuot ket da greski hor bandenn. [...]. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 52.)
— Kaout a garfen eul leorig bihan-bihan a zo er maner-ze, e bruched an aotrou, nemet en noz ne ve easa e gaout ac'hano, mar gellit. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 78.)
An Ap. — N'eo ket 'ta ! Pa varvit e c'hellit lavaret, da vihana, oc'h marvet evel ma oa dleet! [...]. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 15.)
— « [...]. Penaos e c'hellit gouzout sur e oa un den beuzet ? » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 14.)
Goueliou kaer a voe, e c'hellit kredi. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 45.)

Troidigezhioù