du-hont
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar an anv-kadarn tu hag ar ger-diskouez -hont
Adverb
du-hont /ˈdyː(h)ɔ̃n(t)/
- El lec'h-hont, pell pe belloc'h, a c'haller diskouez/gwelet
- − Pelec'h emañ da vamm ?
− Du-hont, 'barzh al lochenn. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 111.) - − Pelec'h emañ ar milinoù-se ?
− N'o gwelet ket du-hont, war ar menez, teir lev ac'hann ? — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 112.) - Ur gudon a welan du-hont [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 112.)
- « Sellit du-hont 'ta, Yann ! » — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 205.)
- Edo ur c'harr o pignat du-hont gant an hent. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 41.)
- E-lec'h ma oan du-hont, e c'hellen bevañ en ul lochenn-bri, e-kreiz an natur. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 13.)
- − Pelec'h emañ da vamm ?