teuont

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus deuont gant ur c'hemmadur dre galetaat (d → t).

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	deuont
dre vlotaat	zeuont
amreizh	teuont

teuont /ˈtøː.ɔ̃ɲ(t)/

Furm ar verb dont e trede gour lies an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ.

War-lerc'h ar rannig-verb e :

— A be vro eo ar priñsezed-se ?
— Ne ouzer ket mat a belec'h e teuont ; [...] !... — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 25.)

Deut int a benn eus o zôl ; hag ec'h eont, hag e teuont, hag ec'h hejont o fennou, hag e c'hoarzont yud c'hoarzhadennou-ifern ; [...] :. — (Yann-Vari Perrot, Erwan ar Moal, Bue ar Zent, Montroulez, 1912, p. 293.)

— « [...]. Ha, dreist-holl, na lavarit ket gevier d'ho mamm, rak ar mammoù a zo finoc'h c'hoazh eget o bugale, hag, abred pe ziwezhat e teuont atav da c'houzout ar wirionez ! » — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 68.)

Amañ e teuont gwech ha gwech all. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 199.)

Stummoù rannyezhel

taont (e gevred Breizh)