kleved

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar klev-, pennrann ar verb klevet pe klevout, hag an dibenn-ger -ed.

Furm verb

kleved /ˈkleːvɛt/

  1. Furm dic'hour ar verb klevet/klevout en amdremened an doare-disklêriañ
Abalamour da se e kleved un tamm grozmol e-touez ar bobl. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 141.)
An ti a zeuas da vezañ adarre teñval evel a-raok. Ha didrouz e vije bet, panevet e kleved ennañ ar voereb o klemm, an derzhienn vras warni. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 54.)
E gwirionez e kleved trouz ha klemmadennoù o tonet eus an arched. — (Jakez Konan, Lannevern e kañv ha danevelloù all, Al Liamm, 1980, p. 24.)
Ya, abaoe an amzer-se eo e kleved a bep tu istorioù, [...]. — (Abeozen, Pirc'hirin Kala-Goañv, Al Liamm, eil emb. 1986, p. 129.)
Dremmoù seder a weled war dreuzoù an norozioù endra gleved mouezh ar c'hleier e tourig an iliz. — (Jakez Konan, Lannevern e kañv ha danevelloù all, Al Liamm, 1980, p. 49.)
Mont a rejont ha pa zistrojont, ne gleved anezo nemet o kana meuleudi da dud ar vro-ze, [...]. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 29.)

Troidigezhioù