gwigourat

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwaran anv-kadarn gwigour hag al lostger -at.

Verb

gwigourat /ɡɥiˈɡuːrat/ verb gwan (anv-gwan-verb : gwigouret) (displegadur)

1. Ober un trouz pe trouzioù skiltr padus ha displijus dre rimiañ war un dra bennak
   • "[...]. Pa glevont ma c'harr o wigourat e soñj gante eo karr an Ankou." — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 5.)
   • Ha gwir a lâre, rak gwigourat a rae moell he c'harr, kement ha kement e tridilhe an hern kozh, [...]. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 5.)
   • Ha neuze trouz stalafioù ur pres o wigourat hag o tigeriñ. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 70.)
   • — [...]. E-kichen Pont-an-Traoñ end-eeun eo e klevas karrigell an Ankou o wigourat hag an Anaon o klemm. — (Abeozen, Pirc'hirin Kala-Goañv, Al Liamm, eil emb. 1986, p. 126.)
   • Un dra bennak a glevas o wigourat er-maez. — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 52.)
2. (dre skeudenn-lavar) Klemm (diwar-benn an dud)
3. (Ent strizh) (Pemdez) Teuler klemmoù diwar boanioù ar gwilioud

Gerioù kar dre o ster

• gwikal

Deveradoù

• gwigouradenn

Troidigezhioù

• galleg : couiner ^(fr)
• galleg : grincer ^(fr)