padus

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

(1499)[1] Eus ar c'hrennvrezhoneg padus[2], ger savet diwar pad-, pennrann ar verb padout, hag al lostger -us

Anv-gwan

Derez Furm
Derez-plaen padus
Derez-uheloc'h padusoc'h
Derez-uhelañ padusañ
Derez-estlammiñ padusat

padus /ˈpɑːdys/

  1. A bad pe a vev pell.
  2. A bad re bell
    • Hir ha padus.
    • Kaoz an arabaduz
      A zo hir ha padus.
      — (Krennlavar.)
  3. (Diwar-benn delioù ar gwez) : na gouezhont ket d'an diskar-amzer
    • Delioù padus zo er sapin ! — (Youenn Brenn, Lomig Boulomig, Keit Vimp Bev, 2007, p. 21.)

Gerioù heñvelster

Gerioù enepster

Deveradoù

Gerioù kevrennek

Krennlavarioù

  • Gwrac'h klemmus,
    gwrac'h padus

Troidigezhioù

a bad
Padus o delioù, pourc'hidik

Daveoù

Roll an daveoù :