gwic'hal

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-kadarn gwic'h hag al lostger -al.

Verb

Kemmadur	Furm
hep	gwic'hal
dre vlotaat	wic'hal
amreizh	wic'hal

gwic'hal /ˈɡɥiːɣal/ verb gwan (anv-gwan-verb : gwic'het) (displegadur)

1. Reiñ e vouezh da glevout pa gomzer eus ur porc'hell:
   • N'ouzon nemet un dra : en amzer hiziv al loened a harzh, a c'hwitell, a vlej, a wic'h, a viaou, a hinno, a yud, a hud, a voud, a chilp, a glip, a goag, a c'hroag, a gan, a richan, a grougous, a roc'h, a doc'h, a soroc'h, a c'harm, a ragach, a c'hregach, a gloc'h, a youc'h, a razailh, a rizink, pep hini en e vod hag hervez e ouenn. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 8.)

Deveradoù

• gwic'hadenn

Troidigezhioù

• galleg : couiner ^(fr) , pousser des cris perçants ^(fr)