traoñ

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.
Eilstummoù tipografek Gwelet ivez : Traoñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Testeniekaet en henvrezhoneg (tnou, tonou).
Meneget er C'hatolikon (tnou).
Kavet en anvioù-lec'h niverus : Kerdraoñ, Traoñ Elorn.
Da geñveriañ gant ar gerioù tyno « komm, traoñ » e kembraeg ha tnow « traoñ un traoñienn » e kerneveureg.
Deuet eus un anv-kadarn keltiek *tnāwo- a zeufe eus un henstumm *tn̥h₂-u̯o-, deveret eus un anv-gwan *tenh₂-u- « maon », miret evel tanav e brezhoneg.[1] Gwelet ar ger-se.

Anv-kadarn

traoñ /ˈtrãw/ gourel (liester traoñioù, traoñier)

  1. Rann izelañ eus un dra bennak.
  2. (Douaroniezh/Geografiezh) Izelenn hir, kleuzet gant ur red-dour etre div uhelenn, daou venez.
  3. e traoñ un dra : ouzh troad un dra.
  4. d'an traoñ
    diskenn d'an traoñ
    dont d'an traoñ
    kas d'an traoñ
    kouezhañ d'an traoñ
    leuskel d'an traoñ
    mont d'an traoñ
    skeiñ d'an traoñ
    teurel d'an traoñ
  5. war draoñ

Stummoù arall

Gerioù enepster

Deveradoù

Troioù-lavar

Troidigezhioù

Rann izelañ
Traoñienn

Daveoù

Roll an daveoù :

  • [1] : Nicholas Zair, The Reflexes of the Proto-Indo-European Laryngeals in Celtic, Leyden, Brill, 2012, p. 100.