tanav

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

(1499) Tanau er C'hatolikon[1]. Kar d'ar gerioù tanow e kerneveureg, tenau e kembraeg, tana en iwerzhoneg hag e skoseg, deuet eus ur ger keltiek *tan-awo-[2].

Anv-gwan

Derez Furm
Derez-plaen tanav
Derez-uheloc'h tanavoc'h
Derez-uhelañ tanavañ
Derez-estlammiñ tanavat

tanav /ˈtãːnaw/ (e doare Gwened); /ˈtãːno/ (e doare Treger).

  1. Ha n'int ket tev .
    • Mes dindan al liñsel tanav, ’mañ an douar. — (Fañch Abgrall, Luc'hed ha moged, 1935, p. 32.)
    • Ar c’hrampouezh tanav-se a yae d’an traoñ evel skeiñ maen en ur puñs, TBP
    • Bezañ tanav ar peuriñ gant ub : bezañ treut ar peuriñ.
  2. A glev mat-tre (pa gomzer eus fri pe skouarn).
  3. ur vouezh tanav
  4. mont tanav
  5. dourek


Gerioù enepster

Deveradoù

Troioù-lavar

Troidigezhioù

Daveoù

Roll an daveoù :