teuan

Brezhoneg

Etimologiezh

Eus deuan gant ur c'hemmadur dre galetaat (d > t)

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	deuan
dre vlotaat	zeuan
amreizh	teuan

teuan /ˈtøːãn/

Furm ar verb dont e kentañ gour unan an amzer-vremañ, en doare-disklêriañ

War-lerc'h ar rannig-verb e :

Her graet em eus, ha bremañ e teuan da gomz deoc'h eus ar pezh a zo c'hoarvezet e Kastell, e Lesneven, hag er parrezioù all dre bevar c'horn ar vro. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 117.)

Eur pennad 'zo e teuan da veza fall a-greiz toud. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 157.)

Ar brank-mañ a zalc'han em dorn a ziskouez e teuan e peoc'h, ha ne glaskan ket tabut. — (Roparz Hemon, Gaovan hag an Den Gwer, 1949 kentañ emb. Embannadurioù Douar ar Yaouankiz (Al Liamm), eil emb. Levrioù Skol al Louarn (An Here), 1988, p. 13.)

War-lerc'h ar stagell isurzhiañ ma :

« [...]. Me a dalvezo d'eoc'h ho furnez hag hoc'h aliou ma teuan a-benn d'en em denna ac'han, eur wech c'hoaz. [...] ! » — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 35.)

Stummoù rannyezhel

tan (e gevred Breizh)