kousto

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar koust-, pennrann ar verb koustañ, hag an dibenn-ger -o.

Furm verb

kousto /ˈkusto/

  1. Furm ar verb koustañ e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ.
« Mat, an ebeul a vezo gwerzet d'oec'h, ma karit. Met eur c'haer a briz e kousto ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 30.)
[...]... Moarvat e kousto din pikez ! [...]. — (Jarl Priel, An Dakenn dour, Sav niv. 25, Diskar-Amzer 1942, p. 18.)
« Flaer a zo gwall nec'het. Unan eus e vignoned en deus paket eur prosez hag a gousto ker n'an neb a gollo. [...] ». — (Jakez Riou, Troiou-Kamm Alanig al Louarn II, Gwalarn niv. 97, Kerzu 1936, p. 24.)
— Emichañs ne gousto ket muioc'h, emezi war he fouez. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc'hez ha danevelloù all, Al Liamm, 1957, p. 76.)
Ar pred a gousto mil livr (lur) dre benn. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Première Partie, 1966, p. 150.)

Troioù-lavar

Troidigezhioù