dantañ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn dant hag al lostger -añ

Verb 1

dantañ /ˈdãntã/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : dantet) (displegadur)

1. Kregiñ (en unan bennak pe en un dra bennak) gant an dent
   • Prest e oa da zantañ em dorn da gaout e frankiz. — (Roparz Hemon, Diamantoù Keroulaz, Al Liamm, 1964, p. 244.)
   • Ar haz e-nevoa dantet an tamm kig ha kaset anezañ gantañ. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 86.)
   • Hennez a oa bet dantet gand eun naer. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 86.)
   • Dantañ a ra e vuzell draoñ gant e zent, dizamant, hep an disterañ fiñvadenn. — (Goulc'han Kervella, Lara, Al Liamm, 1989, p. 70.)

Troidigezhioù

• galleg : mordre ^(fr)

Verb 2

dantañ verb gwan

1. Leskiñ ha stagañ ouzh an endalc'her (diwar-benn ar boued)
   • [...], ken mezhek hag ur vatezh yaouank laosket ganti al laezh da zantañ, rak c'hwitet am boa war va arnodenn, [...]. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 79.)
   • Dantet eo al lêz. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 86.)
   • C'hwez an dantet a zo gand al lêz. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 86.)

Troidigezhioù

• galleg : attacher ^(fr) (en cuisant), graillonner ^(fr)