chomfe

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar chom-, pennrann ar verb chom, hag an dibenn-ger -fe

Furm verb

chomfe /ˈʃomfe/

1. Furm ar verb chom e trede gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout
   • [...], rak aon en deus, mar chomfe dilizher, da vezañ taolet er-maez gant e wreg hag e vugale pa soñjo nebeutañ. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 73.)
   • — Alo, Ian, eme-ve, daoust ha te jomfe nec'het ? [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 123.)
   • Va lennerion ger, ne gasin ket ac'hanoc'h betek goueled ar puñs, kenkas e chomfe unan bennak etre dent an diaoul mut. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 48.)
   • « [...], rak ne faot ket d' in e chomfe serret dor va zi ouz ar re a c'houlenn gwarez diganin. [...]. ». — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 12.)
   • Me am-oa aon e chomfe eur bugel war he hein da zevel. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 246.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) resterait ^(fr)