sevel

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Verb

sevel /ˈseːvɛl/ verb gwan (displegadur)

  1. Mont en nec'h, ouzh-krec'h, war grec'h.
  2. sevel en un dra: en ur viñs, en aod, en ur gador, er gwez, en ur skeul ...
  3. sevel eus ul lec'h bennak, eus ar gwele
  4. sevel diouzh taol

Troioù-lavar

sevel verb kreñv eeun

  1. magañ (tud, loened)
  2. Sevel ur c'hrav : mont gant un hent war-bouez-krec'h.
  3. sevel c'hoant
  4. sevel c'hwezh
    • C'hwezh vat ar sev geot a sav war ar foenneg. — (Brogarour, Onenn, Gwengamp, 1936, p. 84.)
  5. sevel kalon un den : bezañ klañv, heuget.
  6. sevel kann
  7. sevel kestell el loar
  8. sevel tabut, sevel truez
  9. sevel ti
  10. sevel trouz
  11. sevel ul levr, un oberenn, ur skrid (ur romant, ur varzhoneg, ur ganaouenn).
  12. sevel e vouezh
  13. sevel e benn

Troioù-lavar