ac'hanout

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar ac'han- hag -out.

Furm araogenn

ac'hanout /aˈɣãːnut/

1. Furm an araogenn a, eus, displeget en eil gour unan.
   • An eñvor ac'hanout am frealz bepred. — (Paotr Treoure, Skeudenn garet, e Sonioù Feiz ha Breiz, w.d. 1930.)
2. Lakaet war-lerc'h un anv hag a verk petra a ya d'ober un den, a-wechoù evel kunujenn :
   • Genaoueg (zo) ac’hanout !
   • « N' eo ket eur paotr eo a zo ac'hanout ? » — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 214.)
3. evel renadenn eeun
   • Gouzout a rez e c’hallan, gant ur ger, lakaat al loened da zrailhañ ac’hanout ! — (Yann-Vari Perrot, Bue ar Zent, Montroulez, 1912, p. 78.)