ac'hanon

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar ac'han- hag -on.

Furm araogenn

ac'hanon /a.ˈɣãː.nɔ̃n/

1. Furm an araogenn a, eus, displeget er c'hentañ gour unan.
   1. Implijet evel araogenn :
      • Ma teufe deoc'h da vervel, petra ve ac'hanon ?— (Seizenn eured, er Barzhaz Breizh.), gwelout bezañ eus un den
2. e-lec'h ar verb bezañ displeget
   • — « Mard eo gwir em eus-me bet kemend-all a c'halloud digant ar re-mañ, me a vezo ur paotr ac'hanon a-barzh nemeur. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 134.)
   1. Implijet evel renadenn eeun :
      • Selaouit ac'hanon !
      • Perak ne gredit-hu ket ac'hanoun ? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 282.)
      • Sane. — [...], rak va zad n'eo ket evit gouzanv gwelet ac'hanon o kuzulikat gant unan bennak, en deiziou-man, dreist-holl. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 3.)
      • — « [...], rak ma oufe ar roñfl emaoc'h amañ, diouzhtu e lazhfe ac'hanon hag e rafe stripoù gant ma eskern. [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 80.)