ac'hanon
Mont d’ar merdeerezh
Mont d’ar c’hlask
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm araogenn
| Gour | Furm |
| U1 | ac'hanon |
| U2 | ac'hanout |
| U3g | anezhañ |
| U3b | anezhi |
| L1 | ac'hanomp |
| L2 | ac'hanoc'h |
| L3 | anezho, anezhe |
| D | ac'hanor |
ac'hanon /a.ˈɣãː.nɔ̃n/
- Furm an araogenn a, eus, displeget er c'hentañ gour unan.
- Implijet evel araogenn :
- Ma teufe deoc'h da vervel, petra ve ac'hanon ?— (Seizenn eured, er Barzhaz Breizh.), gwelout bezañ eus un den
- ... genaoueg a zo ac’hanoun !… KBSA 21
- Implijet evel renadenn eeun :
- Selaouit ac'hanon !
- Perak ne gredit-hu ket ac'hanoun ? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 282.)
- Sane. — [...], rak va zad n'eo ket evit gouzanv gwelet ac'hanon o kuzulikat gant unan bennak, en deiziou-man, dreist-holl. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 3.)
- — « [...], rak ma oufe ar roñfl emaoc'h amañ, diouzhtu e lazhfe ac'hanon hag e rafe stripoù gant ma eskern. [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 80.)
- Implijet evel araogenn :
- e-lec'h ar verb bezañ displeget
- — « Mard eo gwir em eus-me bet kemend-all a c'halloud digant ar re-mañ, me a vezo ur paotr ac'hanon a-barzh nemeur. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 134.)