klevjont

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar klev-, pennrann ar verb klevet pe klevout, hag an dibenn-ger -jont

Furm verb

klevjont /Distagadur ?/

  1. Furm ar verb klevet/klevout e trede gour lies an amzer-dremenet strizh, en doare-disklêriañ
Pa oant o vont e-maez ar c'hoad e klevjont en ur wezenn-derv a-us d'o fenn : "Koukou ! Koukou !". — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/2, Al Liamm, 1985, p. 23.)
[...], pa glevjont en hent-don damdost d'ar vereuri e Roc'h Velen, trouz un dumporellad vein diskarget gant ur safar spontus, [...]. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 44.)
Pa glevjont al lesanv diwezhañ-se, e chomas simudet mevelion Vortigern. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 28.)
Na doanius ar c'heloù a glevjont digantañ ! — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 44.)

Troidigezhioù