hed-ha-hed

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-kadarn hed, ar stagell genurzhiañ ha, hag an anv-kadarn hed.

Adverb

hed-ha-hed /ˌhedaˈheːt/

1. War e hed (diwar-benn an egor, an amzer)
   • — « A zo mat, roue, » eme Yann ; « evelato, astenn din va buhez e-pad daou zevezh hed-ha-hed, a gavfen e ve mat da ober va fakad. [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 64.)
   • Ha troc'hañ a reas hent a rampadennoù bras davet an iliz, hed-ha-hed trepasioù hir louet ar manati. — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 28.)
   • Tostik alese e oa ti Vatriona : pevar brenestr hed-ha-hed war an diadreñv, an tu freskañ, un doenn skolpoù e daou bezh gant ul lomber war ar c'hrignol. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 15.)
2. (dre skeudenn-lavar) En e bezh ; penn-da-benn (diwar-benn an traoù, goude un anv-kadarn)
3. (dre skeudenn-lavar) A-grenn ; penn-da-benn (goude un anv-gwan)

Troidigezhioù

• galleg : ^(fr)

Araogenn

hed-ha-hed

1. Had-ha-hed da : eus an eil penn d'egile
2. Had-ha-hed gant : eus an eil penn d'egile

Troidigezhioù

• galleg : ^(fr)