Mont d’an endalc’had

goulennis

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar goulenn-, pennrann ar verb goulenn, hag an dibenn-ger -is

Furm verb

goulennis /ɡuˈlɛnːis/

  1. Furm ar verb goulenn e kentañ gour unan an amzer-dremenet strizh, en doare-disklêriañ
— Diskred hoc'h eus, — a c'houlennis, — war unan bennak ? — (Roparz Hemon, Diamantoù Keroulaz, Al Liamm, 1964, p. 135.)
Kement a c'houlennis war fin an dijuni a voe hag-eñ e vefe diwezhat o tont d'ar gêr diouzh an noz. — (Pêr Denez, Glas evel daoulagad c'hlas na oant ket ma re, Al Liamm, 1979, p. 30.)
Epad m'edomp o tomma, e c'houlenniz digant an Aoutrou Cren penaoz oa kouezet e punz Manor-al-Liorzou, [...]. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 57.)
— Ac'han, c'hwi eo, Otto ? e c'houlennis digant an Alaman Fuchs, o pignal da eizh eur gant diri an dunetez evit mont ouzh rod ar stur e-lec'h al levier stribourzhad. — (Jarl Priel, OLGA, Al Liamm niv. 69, Gouere-Eost 1958, p. 257.)
Abaf e tostais ouzh an draf hag e c'houlennis : [...]. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 10.)

Troidigezhioù