gouien
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar goui-, unan eus pennrannoù ar verb gouzout, hag an dibenn-ger -en
Furm verb
gouien /Distagadur ?/
- Furm ar verb gouzout e kentañ gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ
- Gant ur c'hemmadur g/o :
- − [...]. Goulennet en deus diganen c'hoari diñsoù gantañ, hag am eus c'hoariet, rak ne ouien ket piv e oa. [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 67.)
- [...] ; koulskoude ne raen van ebet, ne ouien ket zoken oan tizhet. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 210.)
- [...] ; evelato, ne gouien ket mad avoualac'h e peleac'h oa. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 22.)
- Ne ouien ket er mare-se e tleen un deiz da zont bale war greiz an deiz ha dirak ar bobl gant ur sae wenn e-dro din [...]. — (Jarl Priel, Va Zammig Buhez, Al Liamm, 1954, p. 26.)
- A-raok bezañ klevet anezhañ, e ouien e vefe, d'abardaez-noz, un dasskigner-son a-us da zor ar c'helc'h, [...]. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 13.)