eben

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-gwan perc'hennañ "he" hag ar ger "ben".
Testeniekaet en krennvrezhoneg (he-ben).
Meneget er C'hatolikon (eben).

Raganv

eben /eˈbẽːn/ ; gourel: egile

  1. An hini all (pa gomzer eus un anv gwregel/benel).
    an eil hag eben (gwelout ivez an eil hag egile).
    an eil ... eben (gwelout ivez an eil ... egile)..
    eben all
  2. bezañ eus an eil ostaleri d'eben : mont eus an eil d'eben
  3. bezañ eus an eil solier d’eben: o kousket enne, bezañ hep ti nag aoz,
  4. lavarout udb an eil d'eben
    • Ha ma laro an eil d’eben, SBI 2/236
  5. mont eus an eil kaoz d'eben, — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 358.), — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 129.)
  6. labourat eus an eil sklêrijenn d’eben : adalek goulou-deiz betek ar serr-noz

Troidigezhioù


Alamaneg

Etimologiezh

→ Etimologiezh da glokaat (Ouzhpennañ)

Adverb

eben /ˈeːbən/

  1. Dres, just.