miaoual

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn miaou hag al lostger -al.

Verb

miaoual /ˈmjɔwal/ verb gwan (displegadur)

1. Reiñ e vouezh da glevout o kaozeal eus ur c'hazh.
   • Ur saotr du war ar riblenn-straed a dec'has kuit en ur viaoual pa voe darbet da'm zroad stekiñ outañ. — (Roparz Hemon, War ribl an hent (pemzek kontadenn), Al Liamm, 1971, p. 13.)
   • N'ouzon nemet un dra : en amzer hiziv al loened a harzh, a c'hwitell, a vlej, a wic'h, a viaou, a hinno, a yud, a hud, a voud, a chilp, a glip, a goag, a c'hroaq, a gan, a richan, a grougous, a roc'h, a doc'h, a soroc'h, a c'harm, a ragach, a c'hregach, a gloc'h, a youc'h, a razailh, a rizink, pep hini en e vod hag hervez e ouenn. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 8.)
   • Goude un eur hanter reuz ha tabac'h, an targazh a ehanas miaoual, ... — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 66.)

Deveradoù

• miaouadenn
• miaouet

Krennlavaroù

• Kazhig a vale a lip e bav
  An hini a chom e-kichen an tan
  A chom da viaoual gant an naon.

Troidigezhioù

• galleg : miauler ^(fr)