koeñviñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Diwar an anv-kadarn koeñv hag al lostger -iñ.

Verb

koeñviñ /ˈkwẽːvĩ/ verb gwan ha verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : koeñvet) (displegadur)
I. verb gwan

1. Dont da vezañ bras-direizh e ec'honad, stign e groc'hen diwar c'hloaz, diwar gleñved, gant ar riv, hag all (diwar-benn rannoù ar c'horf)
2. (Dre astenn-ster) C'hwezañ
   • Klevout a ris trouz mouk gwer hag hini ponneroc'h un doukenn ha dambrest goude ar mouezhioù o koeñviñ da gontañ traoù hep penn na lost hag ar fougeerezh o washaat. — (Aleksandr Soljenitsyn, lakaet e brezhoneg gant Ernest ar Barzhig, Ti Vatriona, Al Liamm, 1976, p. 56.)

II. verb kreñv eeun

1. C'hwezañ ; foeñviñ

Deveradoù

• digoeñviñ
• koeñvadenn
• koeñvadur
• koeñvenn
• koeñvus

Troidigezhioù

• galleg : enfler ^(fr)