koeñvet
Brezhoneg
Etimologiezh
- Diwar koeñv-, pennrann ar verb koeñviñ, hag an dibenn-ger -et.
Furm verb
koeñvet /ˈkwẽːvet/
- Anv-gwan-verb ar verb koeñviñ
- « Spontus, emezi, e oa koeñvet va jod kleiz, ha mezh am beze adal ma tegouezhe din sellout ouzh ur melezour. » — (Jarl Priel, An Teirgwern Pembroke, Al Liamm, 1959, p. 115.)
- Sell penaoz eo koenvet ibiliou ma zreid-me ! — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 220.)
- Me, a-benn ma vez noz, a vez koeñvet ma divhar. TBP 1/112
- En deiz war-lerc'h diouzh ar beure, e oa koeñvet dorn Ron, an hini a oa bet dantet gant Norberzh, ken e oa erru kement ha daou zorn. — (J.K. Rowling, lakaet e brezhoneg gant Mark Kerrain, Harry Potter ha Maen ar Furien, An Amzer embanner, 2012, p. 246.)
- Ar c'horzennoù o skoulmoù koeñvet a zo ruz pe rusoc'h hervez an heoliañ. — (Jo Tangi, Plant ar vro, 2020, Embannadurioù al Lanv, p. 136.)