kleve

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar klev-, pennrann ar verb klevet, hag an dibenn-ger -e

Furm verb

kleve /ˈkleːve/ /ˈklewe/

  1. Furm ar verb klevet e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ
Ha, ma kleve un trouz bennak, e oa klemmoù hir an avel e gwez avaloù al liorzh, hag ar gaouenn gant he galvadennoù melkonius e koadoù Troboa. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 54.)
Mes ar voereb ne selaoue mui, ne gleve mui, kollet ma oa ganti he holl anaoudegezh. — (Jakez Riou, An Ti Satanazet, Skridoù Breizh, 1944, p. 30.)
[...] hag e kleve trouz ar c'hregin o fiñval [...]. — (Ronan Huon, AR GWENNILI-MOR, Al Liamm niv. 77, Du-Kerzu 1959, p. 411.)

Troidigezhioù