heje

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar hej-, pennrann ar verb hejañ, hag an dibenn-ger -e.

Furm verb

heje /ˈheː.ʒe/

1. Furm ar verb hejañ e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.
   • Ar mogeriou a grene, ar guer a stracle, ar gouent oll a heje evel pa vije cren douar ; [...] — (Feiz ha Breiz niv. 337, 1871, p. 491a.)
   • Dre ar prenestr e heje ar plac'h yaouank ar mouchouer en doa gwelet war he blev an deiz kentañ, daou viz a-raok. — (Ronan Huon, Ar Gwennili-mor, Al Liamm niv. 77, Du-Kerzu 1959, p. 412.)
   • Hep gouzout dezhañ, ar c'hloareg a heje e benn, dizehan, evel diskredik. — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 39.)
   • P'he deveze tro da vont di, e save bewech en he sav en he bagon hag e heje he mouchouer, [...]. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 42.)
   • Ar c'hester a heje e blad herrdañ m'halle hag a c'harme :
     "'Vit an anaon ! 'Vit an anaon baour !" — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 30.)

Troidigezhioù

• galleg : (elle)/(il) agitait ^(fr) , secouait ^(fr)  ; haussait ^(fr) (épaules) ; hochait ^(fr) (tête)