garme
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar garm-, pennrann ar verb garmiñ, hag an dibenn-ger -e.
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | garme |
| dre vlotaat | c'harme |
| amreizh | c'harme |
garme /ˈɡar.me/
- Furm ar verb garmiñ e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannig-verb a, da skouer) :
- Ar c'hester a heje e blad herrdañ m'halle hag a c'harme :
"'Vit an anaon ! 'Vit an anaon baour !" — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 30.) - Sujidi Arzhur, ha dreist-holl ar re uvelañ hag ar re baourañ anezho gounezet a-grenn gant koantiz ha doareoù prim ha didroidell o roue yaouank, a c'harme, a-bouez-penn, o levenez. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 54.)