gouele
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar gouel-, pennrann ar verb gouelañ, hag an dibenn-ger -e.
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | gouele |
| dre vlotaat | ouele |
| amreizh | ouele |
gouele /ˈɡweː.le/
- Furm ar verb gouelañ e trede gour unan an amdremened, en doare-disklêriañ.
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannigoù-verb a, e hag ar stagell isurzhiañ ma, da skouer) :
- Ar bôtred vihan a ouele, en o zav e-kichen ar gwele, [...]. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 104.)
- Ar vamm, ur strafuilh ouzh he c'hlevout, a ouele a-bouez-penn hag a semplas dirak dor ar vered. — (Jakez Riou, Geotenn ar Werc’hez, in Gwalarn, niv. 13, Nevez-Amzer 1928, p. 10.)
- Me avat a ouele abalamour d'am chokolad. — (Edouarzh Ollivro, troet gant Jakez Konan, Pikoù Mab e Dad, Mouladurioù Hor Yezh, 1983, p. 23.)
- Met dre ma teue en oad, an aotrou a deue trist pe dristoc'h bemdez, hag alies e ouele pa selle eus e vab. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 60.)
