divoc'h
Brezhoneg
Etimologiezh
Furm anv-kadarn
divoc'h /ˈdi(w)vox/ daouder benel (furm vihanaat : divoc'hig, liester : divoc'hioù)
- (Korfadurezh) Daouder an anv-kadarn boc'h
- Anat oa ez oant glac'haret, roudoù an daeloù a yoa war o divoc'h, mes n'oant ket evit lakaat en o fenn e rankje o bugale o dilezer. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu 1, Brest, 1877, eil emb. Al Liamm 1977, p. 195.)
- Me a flouraz he gein d'ezhan heb lavaret ger, gand aoun da veza klevet, ha Polidor a en em lakeaz da lipat va diou-voc'h ha va daouarn gant he deod karantezuz. — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 28.)
- Sec'hañ a reas an daeroù a ruilhe puilh war he divoc'h. — (Roparz Hemon, An tri boulomig kalon aour, Al Liamm, 1961, p. 121.)
- [...] : merc'hed e vro a veze ruz o divoc'h, e-giz avaloù azv. — (Youenn Drezen, Sizhun ar Breur Arturo, Al Liamm, 1971, p. 64.)
- Torchañ a ra he beg gant mañch hec'h hiviz, hag e roan dezhi tri bouk war he divoc'h ridet evel avaloù brizh goañv e miz Ebrel. — (Yann Gerven, Brestiz o vreskenn, Al Liamm, 1986, p. 27.)
- — Ha ni 'ta neuze ? a c'hoapaas ur vaouez hanter-kant vloaz, blev ruz rodellet war he fenn, brizhek he zivoc'h (!). [...]. — (Goulc'han Kervella, Brezel ar Rigadell, Al Liamm, 1994, p. 76.)