distagañ
Brezhoneg
Etimologiezh
Verb
distagañ /diˈstɑːɡã/ verb kreñv eeun (anv-gwan-verb : distaget) (displegadur)
- Distrobañ un dra bennak diouzh ar pezh e stage
- Distagañ a ra ar porc'hell en devoa sikouret lakaat eus ar skourr, ar beure-se, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 205.)
- « [...]. Distaga he nask he deus graet kredabl ; [...]. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 94.)
- distagañ kalon un den diouzh ar pezh gar
- Ma zad a gonte d'in gwechall, evit ma distagan diouz ar c'hêriou, ar marvailh-man. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto, Kemper, 1925, p. 104.)
- Dizibrañ
- Pa'z po distaget ar c'hezeg e kasi anezho d'an dour. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 119.)
- Distagañ gerioù, komzoù: lavarout anezho, komz.
- Neuze, o komz eus an amzer, e tistage un nebeud pozioù all ha, didrouz ha war e bouezig, e kerzhe adarre en e roud, [...]. — (Yeun ar Gow, E Skeud Tour Bras Sant Jermen, eil emb. Al Liamm, 1978, p. 110.)
- Na grik na mik ne zistagas an ofiser-se keit ha ma tisplege ar C'hallez he danevell : [...]. — (Jarl Priel, Amañ hag Ahont, Al Liamm, 1957, p. 112.)
- Ezteuler soniadoù ur yezh
- E brezhoneg e c'hell an holl vogalennoù bezañ distaget dre ar fri. — (Frañsez Kervella, Yezhadur Bras ar Brezhoneg, Brest, 1947, 1976, p. 15, § 10.)
- Nag a fent a rae dimp adal ma strive da zistagañ gant kant ha mil boan ur c'houblad gerioù e rusianeg palefarz ! — (Jarl Priel, Amañ hag Ahont, Al Liamm, 1957, p. 14.)
- Selaouit bremañ penaos e vez distaget e rusianeg : [...]. — (Jarl Priel, Amañ hag Ahont, Al Liamm, 1957, p. 94.)
- distagañ ub diouzh ulb (diouzh an aod, diouzh an douar), diouzh udb (boazioù, temptadur)
- distagañ ub diouzh ar c'hae: digaeañ
Gerioù heñvelster
- dieren (1)
- dinaskañ (1)
- digabestrañ (1)
- dieubiñ (1)
- dispartiañ (1)
- disrannañ (1)
Gerioù enepster
Deveradoù
Troidigezhioù
Distrobañ un dra bennak diouzh ar pezh e stage
Ezteuler soniadoù