deuo
Brezhoneg
Etimologiezh
- Diwar deu-, pennrann ar verb dont, hag an dibenn-ger -o.
Furm verb
deuo /ˈdøːo/
- Furm ar verb dont e trede gour unan an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ.
- Hep kemmadur (ne vez ket graet kemmadur d/z e brezhoneg Treger):
- — [...] !... Ret e vo deoc'h mont d'an eured, ha setu amañ un ongant glas hag a deuo a-benn eus ar goantig-se, ha pa vefe teir badeziant war he fenn. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 104.)
- Tad ar briñsez a zo majisian a deuo war hon lerc'h pa ouvezo, mes re diwezhat e vo.— (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 143.)
- Gant ur c'hemmadur mesket (war-lerc'h ar rannig-verb e pe ar stagell isurzhiañ ma) :
- — [...]. Pa gredo an itron e vefet kousket mat ho-taou, e teuo en ho kambr, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 179.)