deufet

Ur pennad eus ar Wikeriadur, ar geriadur liesyezhek frank a wirioù.

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar deu-, pennrann ar verb dont, hag an dibenn-ger -fet

Furm verb

Kemmadur Furm
hep deufet
dre vlotaat zeufet
amreizh teufet

deufet /ˈdøfːet/[1]

  1. Furm ar verb dont en eil gour lies an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ (e brezhoneg Treger)
— Ma ! Degaset ho mab ganeoc'h da vloaz, pa deufet, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 43.)
— [...]. Met, — a lâran deoc'h —, gant na gollfet ket eus ma gwad, ha na deufet ket da venel kousket. [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 77.)

Stummoù all

Stummoù rannyezhel

Notenn
  1. Ne reer ket gant ar c'hemmadur dre vlotaat d > z e Treger peurliesañ.

Troidigezhioù