deufet

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar deu-, pennrann ar verb dont, hag an dibenn-ger -fet

Furm verb

Kemmadur	Furm
hep	deufet
dre vlotaat	zeufet
amreizh	teufet

deufet /ˈdøfːet/

1. Furm ar verb dont en eil gour lies an amzer-da-zont, en doare-disklêriañ (e brezhoneg Treger)

— Ma ! Degaset ho mab ganeoc'h da vloaz, pa deufet, [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 43.)

— [...]. Met, — a lâran deoc'h —, gant na gollfet ket eus ma gwad, ha na deufet ket da venel kousket. [...]. — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 77.)

Stummoù all

• deuoc'h
• deuot

Stummoù rannyezhel

• dahet (e gevred Breizh)

Troidigezhioù

• galleg : (vous) viendrez ^(fr)