darc'haouiñ

Brezhoneg

Etimologiezh

Savet diwar an anv-kadarn darc'haou hag al lostger -iñ.

Verb

darc'haouiñ /darˈxɔwːĩ/ verb kreñv eeun (displegadur), pe darc'heiñ

1. Teurel un dra bennak gant nerzh:
2. darc'haouiñ un taol, taolioù, ur gwink, ur winkadenn, ur skouarnad
   • Ne darc'haouas ket zoken ur winkadenn pa voe arru e-kichen ar groaz ha pa voe kroget d'e hualiñ. — (Anatol ar Braz, lakaet e brezhoneg gant Erwan ar Moal, Mojenn an Ankou, Mouladurioù Hor Yezh, 1986, p. 85.)
   • Ar gazeg he devoa darc'hoet un taol gwink a-dreuz. — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Deuxième Partie, 1970, p. 89, 508.)
   • Ar plac'h a zarc'havas taol ar serc'h ganez (Guy Etienne, Dor Nevez, Diazerc'h, p. 22)
   • Hag i da gaout ar roñfl kozh, ha Yann ha mont ha darc'haouiñ un taol bazh houarn gantañ diwar e benn, hag e lazhañ hep na reas zoken na bramm na klemmadenn. — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 84.)

Gerioù heñvelster

• skeiñ
• teurel

Troioù-lavar

• darc'haouiñ un taol

Troidigezhioù

• galleg : asséner ^(fr) , cogner (violemment) ^(fr) , frapper (violemment) ^(fr)