bihan-bihan
Neuz
Brezhoneg
Anv-gwan
bihan-bihan /bi(h)ãnˈbi(h)ːãn/
- Bihan-kenañ
- — Kaout a garfen eul leorig bihan-bihan a zo er maner-ze, e bruched an aotrou, nemet en noz ne ve easa e gaout ac'hano, mar gellit. — (G. MILIN, Gwechall-goz e oa..., Kemper, 1924, p. 78.)
- — « [...], rak marteze e vezo mat dit ivez bezañ bihan-bihan, diouzh a c'hellfe c'hoarvezout ganit. [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 134.)
- Bihan-bihan e oa e gwirionez, ur dornadig krev-rous. — (Ernest ar Barzhig, Minna ha danevelloù all..., Mouladurioù Hor Yezh, 1988, p. 138.)
- Un ti bihan-bihan — (Jules Gros, Le trésor du breton parlé Troisième Partie, 1974, p. 42.)
Gerioù heñvelster
- bihan-bihanik
- bihan-meurbet
Gerioù enepster
Troidigezhioù
- galleg : très petit (fr)