gellfe
Brezhoneg
Etimologiezh
- Savet diwar gell-, pennrann ar verb gellout, hag an dibenn-ger -fe.
Furm verb
| Kemmadur | Furm |
| hep | gellfe |
| dre vlotaat | c'hellfe |
| amreizh | c'hellfe |
gellfe /ˈɡɛl.fe/
- Furm ar verb gellout e trede gour unan an amzer c'hallus, en doare-divizout.
- Gant ur c'hemmadur dre vlotaat (war-lerc'h ar rannigoù-verb a, e hag ar stagell isurzhiañ ma, da skouer) :
- War-se, e roas Marzhin da Ulfin an urzh da zibrañ ha da vridañ e-kuzh, an tri marc'h gwellañ a c'hellfe kavout e marchosi ar roue. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 42.)
- — Nann, emezañ, va roue ; bez' ez eus un dra bennak hag a c'hellfe ho kwellaat. — (Marsel Klerg, Faltazi an amzerioù kent, Mouladurioù Hor Yezh, 1999, p. 21.)
- Hag e c'hellfe, erfin, bevañ e surentez. — (Langleiz, Romant ar Roue Arzhur/levrenn I : Marzhin, Al Liamm, 1975, p. 28.)
- Bez e c'hellfe debriñ holl zantelezhioù an ti pa ne vefen ket war soñj. — (Frañseza Kervendal, Un aod, ur galon, Hor Yezh, 1987, p. 26.)